samimi olmak isteyen ama karşının haddini bilmesi gerektiğini düşünen, yalnızlığı seven ama yalnız kalmak istemeyen, ilgiyi kendinde toplamayı seven ama bi yandan da kimseler bakmasın insanıdır karakter tahlilinde. ruhunda çelişkiler vardır hep.
samimi olduğum, belki samimi olduğumu sandığım bir arkadaşım şunu demişti:
- sana bir kez "siktir git amına koyayım" demek istiyorum ama bi türlü diyemiyorum; gerçekten arkadaşım mısın değil misin, nasıl bi duvar örüyosun lan böyle?
ve o gün benim bütün algılarımın içine etmişti, öyle keyfim kaçmıştı ki... sonra yıllardır dostluk kurduğum adamlara baktım, hepimizin ayrı duvarları vardı birbirimize ve bir tek kez biz o duvardan içeri geçmedik, koruduk o duvarları, sınırlarımızı bildik ve dost kaldık hep.
duvarları korumak kötü bi şey değil, neden olsun ki?
...
belki de kötüdür aslında sahtedir her şey ama ilişkilerde bile duvarlar hep yıkılmaz mı mesela?
yıkılmayanların ilişkileri daha uzun sürmez mi hep?
