bazen kızdığınız, bazen sinirlenip sövdüğünüz ama yine de her şeyden çok sevdiğiniz o tontoş insandır dede. ve onun ölmesi, birçok şeyin başlangıcıdır.
dedem, her zaman benim gülümsemem olmuştur. büyük ailemizin en yaşlı üyesi olarak, hep başımızdaydı. sigara ve içkinin bedeninde yarattığı kötü etkiyi uzunca anlatmama gerek yok; karaciğeri bitap bir halde, akciğerleri de öyle. iki sene önce dedem hastaneye yatırıldığında, tüm doktorlar onun öleceğinden emindiler. hala hatırlayabiliyorum o günü. gelen telefonla koşarak eve geldiğimi, annemi ağlarken bulduğumu.. annem kayınbabası için üzülüyordu, bense bana kendi babamdan çok babalık yapmış adam için, dedem için.
insanın dedesini kaybetmesi öyle garip bir şeydir ki. bunun ihtimali bir öyle sarsar ki insanı, ölürsün korkudan. o orada ölüm savaşı verirken, sen ölmüşsündür. "eğer o ölürse, ben yaşayamam" diye düşünürsün, ölse bile yaşarsın; toplanmak zorunda kalırsın.
öyle bir histir ki bu, sözler az kalır hislerin yanında. ölüm, başlı başına yıkan bir olayken; dedenin ölümü insanı anne-baba-sevgili ölümünden sonra en çok etkileyen olaydır.
