acısı hiçbir zaman dinmez ve dinmeyecek olandır. ama Önceye oranla kendinizi düşünmeyi azaltırsınız. Şöyle ki; ondan uzak olduğunu düşünmek yerine onu düşünürsünüz. Üşüyo mu aç mı, buraya ulaşamadığı için acı cekiyo mu bunları düşünürsünüz. Sonra dersiniz ki o benim yerimde olsa ben onun yerinde olsam, o daha çok acı çekerdi. Benim ölümümü görmek onun kalbini ağrıtırdı. Ama sonra gençliğini düşünürsünüz ben ölseydim o acı çekseydi ama yine yaşasaydı dersiniz. Kısacası kısır bir döngüdür bu. Onun sizden daha iyi konumda oldugunu, acı cekmediğini düşünmek istersiniz avutmak istersiniz kendinizi. Artık
beynininiz, yüreğiniz yorgundur. Her gün aynıdır. Güneşli günlerden, mutlu insanlardan soğursunuz. Her şey batmaya başlar. O varken niye zamanı durduramadım dersiniz. Ama bilirsiniz ki imkansızdır. Tıpkı şimdiki zamanı geri alamayacağınızı bildiğiniz gibi. olgunlaştığınızı hissedersiniz bazen, başka bi acıya çok rahatlıkla göğüs
gerebilceğinizi, bu yaşadıklarınızın hayatınızdaki gelmiş geçmiş en berbat, en çaresizce şey olduğunu düşünerek.. küçüğüm ben dersiniz, hele o size küçüğüm diye sesleniyorsa. Bazen rüyalarda görüp mutlu olursunuz beni görüyo dersiniz. Ve en çok can yakan hayaller olur nihayetinde. Hayal kurmanın insana bu kadar derinden bir acı vereceğini aklınıza getirmemişsinizdir hiçbir zaman. imkansız diye bir şey yoktur tarzı cümleler kuran insanlara kusmak istersiniz öfkenizi hiddetle. Hayal kurarken içiniz yanar ama elde değildir devam edersiniz, yaşanmışları aklınıza getirirsiniz bazen, bazen de ileride olacak olanları. Ortak hayallerinizi. Ve bilirsiniz ki her nefeste ona bir adım daha yaklaşırsınız. Birinin size orada birlikte olacağınızın garantisini vermesini istersiniz. Boğulursunuz, başka kimseyi kaybetmek istemezsiniz, boğulursunuz. Sıradan bir gün uğruna hiç bu kadar dua etmemişsinizdir ama o güneş artık size o kadar yapmacık geliyordur ki hayattan zevk almak göremeyeceğiniz kadar uzaktadır. Tıpkı kalpte tüten sevgili gibi.
