nasıl bu kadar bencil olabildiğin konusunda uzun uzun düşünüyorum. kendimi, yaptıklarımı sorgulayıp aradaki o aşılmaz sandığım mesafeleri azaltmak adına sana doğru koşar adımlar atıyorum. fakat sen her defasında elinle iteliyosun beni. bir sınır var aramızda, bir çizgi, senin tarafından belirlenmiş bir mesafe var. çizgiyi geçmem yasak. mesafeyi aşmam yasak.
kızına bakar gibi değil, avına bakar gibi bakıyorsun sinirlendiğinde. konuşmaya çalışıyorum, beceremiyorum. olanları geri alamayız biliyorum fakat en azından herşeyi daha çekilir hale gelsin istiyorum, müsade etmiyorsun.
davranışlarıma biçtiğin ihtimaller korkutuyor beni. sürekli birşeylere ikna etmeye çalışıyorum seni. hayır onu demek istemedim.. hayır onu kastetmedim.. hayır öyle birşey düşünmedim.. o öyle değil.. bu aslında böyleydi.. gibi.
2 aydır aynı evin içinde tek kelime konuşmadık, konuşamıyoruz çünkü. 2 aydır hiç anne demedim. bundan sonra der miyim bilmiyorum. manyak gibiyim biliyor musun? gülemiyorum, ağlayamıyorum, durumu değiştirmek adına birşey yapamıyorum. sen öyle hatalar yaptın ki, zaten ben ne yaparsam yapayım dahil olduğum çemberin dışına atamıyorum kendimi. ne kadar yakın olursak olalım yaşadıklarımı ayşegül ile paylaşmıyorum. her geçen gün taşıdığım yük ağırlaşıyor, her adımda biraz daha yalpalıyorum.
sanki bir yolculuktayım, gün geçtikçe biraz daha uzaklaşıyorum senden, bizden.. .
