hayatımın en zor günlerinden biriydi 18 kasım 2008 günü, her şey sıradandı ilk başta bi iş için ofisten çıkarken yağmur vardı sezon sonu masraflarından kaçmak için bakımları geciktirilmiş, lastikleri erimiş balataları eskimişti gideceğim aracın, arkadaşlarım çıkarken bi başka "dikkat et" demişlerdi farklı gelmişti kulağıma vurgusu ama anlayamamıştım olabilecekleri. bi iki yerde durduktan sonra kundu otel bölgesine geçiyordum artık hızım 90dı en fazla dikkatliydim her zaman tek takıntım emniyet kemeriydi sıkılıyodum bağladığım zaman.
çevre yolundaki ilk trafik ışığına yaklaşırken gördüm yeşili gösterdiğini önümdeki araçlarda haliyle seyrinde devam ediyordu. önümdeki araçla mesafem 200 metreyken ışığa en yakın araç aniden fren yaptı ve önündeki araçta ona çarptı bense frene basamazdım kayardım lastiklerimden dolayı vites küçülttüm sağımdan dikiz aynasına baktığımda kayonu gördüm o şerite geçmemde mümkün değildi çaresizlikle frene bastım sonuna kadar bunlar saniyeler içinde yaşanmıştı evet ama çok uzun gelmişti bana.
çarpmayla birlikte bi uğultu başladı kulağımda ben sakinliğimi korumaya çalışıyordum yavaşça kapağa açılan telefonumu toparladım arabanın içinde ve indim sıkıştığım yerden. uğultu yardım için gelen kalabalığın gürültüsüyle çınlamaya dönüştü sanki sessiz sinemaydı ben sadece ağızlarını oynattıklarını görüyordum tek bişey bile anlamıyodum ve çınlama o kadar tizdiki başımı tuttum önüme eğip o anda kravatımın üstüne akan kanı farkettim ufak bişey olduğunu düşünüp ciddiye almadım herzaman ki gibi. su getiren adam acıyla kafasını çevirip özür dilerim içemezsiniz herhalde derken anlamadım bile ne demek istediğini tek yaptığım arkamı dönüp arabanın çatlamış camına bakmak oldu tam o anda kulağımın çınlaması inanılmaz bi hal aldı dudağımın sağ alt yarısı ufacık bi kısım haricinde aşağı doğru kopmuş aşağı sarkıyordu. yinede ağlamak zırlamak bi yana telefonumu açtım ve şirketteki arkadaşıma kaza yaptığımı iyi olduğumu haber verdim ilk kez o zaman konuştum güçlükle ve havanın soğuk olmasıyla birlikte müthiş derecede sızlıyordu dudağım. telefonu kapatıp öndeki araçta sıkışan sürücüye yardım ettim kalabalıkla birlikte çıkardık zor da olsa kanaması yoktu iyi durumdaydı.
kaza için gelen trafik polislerini farkettim, herhalde alkol testi yapıcaklardı yanıma gelip "geçmiş olsun üfleyebilirmisiniz beyefendi" dedi. ama üfleyecek dudak yoktu paramparçaydı. yine güçlükle "alkol almadım" diyebildim. tıbbi müdehale ve sonrasında alkol testi için en yakın hastaneye gönderdiler yakın arkadaşım gelmişti beni almaya ve yüzünde tek bi şaşırma ifadesi yoktu sadece "gidelim" dedi. hastanenin oto parkında arabadan indiğimde sigara istedim ve parçalanmış dudağımın kenarında son sigaramı mozoşistçe gülümseyerek içtim herkes hayretle izlerken. ve operasyonu yapan nöbetçi doktor şansımdan olsa gerek estetik cerrah çıktı filizzzz nasıl unutabilirim şevkatli elleriyle eskisinden daha yakışıklı olucaksın diyerek dudağıma 12 dikiş attı. göğsümde ve başımda ezilmeler vardı,bir ay sıvı haricinde hiç bişey yiyemedim ama arada 500 mg antibiyotik kullandığım halde pipetle birada içmekten geri kalmadım çok özlemiştim, gülerken dikişlerim patlıcak gibi oluyordu güldüm yinede, gezdim, tozdum. hayretle bakan insanlardan dikişin bu kadar dikkat çektiğini farkettim.
6 ay boyunca araba kullanamadım ben kullanmasam bile her trafik ışığında kaza gözlerimin önüne geldi fren lastik sesi ve uğultu ardından çınlama aklımdan çıkmadı. arkadaşlarımı tanıdım kötü anlarımda yanımda olması gereken ve yüze yakın arkadaşımın aslında bir hiç olduğunu anlayıp hayatımın 2. yarısına başladım gerçek dostlarımla. şu an mı? eskisinden daha yakışıklı daha sağlam duruyorum hayatta ve artık emniyet kemerimi hep takıyorum.
