kuzenimin manitasına yan gözle bakan birine okul çıkışı haddini bildirecektik. yan gözle bakan kişi yani eylemin faili tekil olduğundan rahattık. ikimiz bir köşede sıkıştırıp küçük bir uyarı dayağı atacaktık. hatta ben pek dayak yanlısı değildim. kuzenime önce güzelce ikaz edelim de dedim. ama o ergenlik psikolojisinin kendine yüklediği adrenalinle kan istiyordu resmen. gözlerinden belliydi. neyse malum kişi okul çıkışı denk getirildi. ama bir sorun vardı. yalnız değildi. abi dedik, etmeyin, yapmayın, yanlış anladınız dedik. deyim yerindeyse köpek gibi yalvardık. sadece boşa savurduğum bir yumruğu hatırlıyorum. 10 azgın ergen tarafından hunharca, barbarca dövüldük. karıştığım son kavgaydı. üzerinden 13 yıl geçmesine rağmen hatırladıkça kaval kemiklerim sızlar.
