karamsarlık denen karanlık, uçsuz bucaksız kuyunun dibindeki depresyona vardı mı insan, işte bunu söylemeli içinden, içindeki çığlıkları bastırarak bağıra çağıra. ister Athena'nın melodisiyle, ister new age bir şarkının. bana sorarsanız olabildiğince kutsal olmalı. yavaş yavaş o kuyudan tırmandıracak bir güç vermeli bu melodili kompozisyon. sen düşünerek altını doldurmasan da bu başlığın, doğa vücuduna fısıldayacak: " geçecek her şey. bu geçici bir duygu durumu". ve bir gün uyanılacak o kabustan, güneşin teninde parladığı bir sabaha...
