eskiden, sendikalar işçilerini alıp yürüyünce yer yerinden oynardı. ne sendika kaldı, ne de öyle yeri yerinden oynatacak işçi örgütlenmesi.
eskiden üniversiteler bir boşalırdı meydanlara, gündemi belirler, ülkenin seyrini değiştirirdi. o zamanlar konuşan her öğrencinin koltuğunun altında bir kaç klasik, bir kaçta ideolojik eser bulunurdu. gırgır gibi dergiler yok satardı. şimdilerde mizah dergisi bile alanı parmakla gösteriyorlar, okuyan gençlik ise mazi oldu. üniversitelerden meydanlara çıkan da kalmadı.
eskiden köylüler, haşhaş direnişi yapar, fındık, pancar üreticisi şehirleri zaptederdi. şimdilerde köyden şehire inse inse ziraate borcunu yatırmaya iniyorlar, ya da hastalanınca doktora veya yeşilkart almaya.
memurların cılızda olsa sesi çıkıyor ama onlara hıııı denilince susmak zorunda kalıyorlar.
eee kim kaldı geriye, kürtler.
meyve veren ağaç taşlanır misali önüne gelen taş atıyor kürtlere.
o cahil, o dağlı, o mağarada yaşadığı iddia edilen, o vahşi, o kültürsüz, o kokan kürtler ülkede gündemi belirliyorlar. demokrasi de, özgürlük'te, insan hakları da, eşitlik'te onlardan sorulur oldu. onlar kıpırdanınca bu konularda bişeyler oluyor.
şimdi hımbıllar elbette küfredecekler. küfretmeyip de ne yapacaklar? yani, sokağa çıkıp özgürlük, demokrasi, eşitlik, insan hakları için dayak mı yesinler istiyorsunuz?
