bir kızdan ilk olarak hoşlandım, akabinde resmen aşık oldum. reddedildim aslında biraz da... öyle büyüdü ki içimde o aşk anlatamam. vuruldum. ulaşılamayanın daha da arzulanan olması durumu olsa gerek ciddi anlamda aşk acısı çeker hale geldim. ben ki asla bu konularda tutuklu kalmayan, duygusuz odunun teki.
bir gün güzide ilçemizin meydanına gidiyordum. orada oturacak yerler var, bank tarzı olmayan. atatürk heykeli var ve yan tarafında bir duvar... duvara doğru yöneldim, orası oturmak için mükemmel bir yerdir. her neyse, sadece önüme bakıyorum bu sırada. tesadüfen kafamı sola doğru çevirdiğimde, onu gördüm. bana bakıyordu. oturmayı planladığım yere varmama 5 metre kalmıştı ama o an bilincimi kaybettim. kalbimi hissettim, fırlıcak gibiydi. ne yapacağımı şaşırdım. kafamı çevirdim mecbur, çünkü beni reddetmişti o; ona asla selam veremezdim, vermeyecektim de... vermeye kalksam da veremezdim ki zaten. uçmuştum. duvara tosladım adeta. yürürken normal salınımlar yapan kollarım, kasılmaya başladı. 5 metre kalmıştı ya, nedir yani... ama sanki 5 km gibiydi. yarı bilinçsiz, ne yaptığımın farkında olmadan, kafamı da karşıya doğru çevirerekten yürüdüm. oturdum.
tekrar ona doğru bakmaya götüm yemedi. acaba bana bakmış mıdır tekrar... sanmıyorum.
telefonumu çıkardım. facebook a girdim falan... ama hala üzerimden tır geçmiş gibi hissediyordum. tek bir bakış beni nasıl bu kadar etkileyebilir ki? beni... odunu... duygusuz odunu... aah ah.
ilk gerçek platonik aşkımdır. bu da belgesi ve dayanağı olsun ulan sözlük.
