ben küçükken babamın gözlerinde alayla karışık bir hüzün vardı dünyaya karşı. niçin hüzünlendiğini hiç bilmediğim gibi dünyayla niçin alay ettiğini zaman zaman anladım.
kocaman bir el, uzun bir boy, geniş omuzlu esmer bir adam. ne kadar da yakışıklıydı ben küçükken babam...
ne sorsam bilirdi, ne söylesem yapardı. küçücük dünyamda bana kendime güvenmeyi öğreten kocaman bir adam, babam... kendime güvenmem için hiçbir zaman sözleriyle bir ders vermedi. onun bana davranışı beni, kendi içimde yüceltti. söylediklerimi dinler, fikirlerime dikkat eder; o her şeyi bilen adam sanki her şeyi ben biliyormuşum gibi davranırdı. kendimi hep büyük sandım bu yüzden.. küçücük bir bedenin içine sığmaz olan ruhum da o zamanlarda kanatlanmaya başlamıştı zaten.
baba kelimesi babam dediğim zaman anlamlandı hep. isteklerimi hiç gözardı etmeyen küçücük dünyamı yaptıklarıyla büyütendi.
hiç haketmediği şeyleri yaptım babama. o kadar çok güven aşılamıştı ki bana, ben onun oluruna ihtiyaçsız bir güçtüm artık...
sonra caydım gücümden... yine babamı dinlemeye başladım. şimdi ise onu ne kadar çok sevdiğimi ona bu kadar çok kızarken anladım. hayata karşı niçin o alaycı gözlerle baktığını, hayatın ona yaptıklarını gördükten sonra öğrendim.
herkese yardım elini uzatan babam, hep hayatla limoniydi. kime iyilik ettiyse nankörlüktü aldığı cevabı... bunun için alaycı gözlerle bakıyordu, hayatın kendisine ettiği eziyeti kaldırabilmek için...
baba kelimesi babam dediğim zaman anlamlandı hep...
