bu varlığın ne denli bir tehlike saçtığını, sanırım şemsiyeyi taşıyan insan evladı anlayamıyor. ''bu dağlar, yollar benim. istediğimi yaparım'' fütursuzluğunda eyleme kalkışıyor nedense. şemsiyeyi kenara çekip aşağı doğru açmak yerine, kafa hizasında tam göze girme potansiyeline yakın bir yerde açar bu öküz insan.
yağmur yağarken yürümek gibi bir zevkten soğuttu beni bu denyolar. korkuyorum arkadaş. iki gözümden birini ya da öküzlük leveline göre ikisini birden kaybetmek istemiyorum ben. hiç düşünce kalmamış insanlarda hiç.
