annem 28, babam 32 senedir öğretmenlik yapıyor. meslekleri ve siyasi görüşleri dolayısıyla uzun süre anadolu'da gezdik durduk. tam yeni bir çevreye, okula, şehre alışmışken tekrar bir sürgün daha.. bu böyle tam 14 sene devam etti. abartılmış(!) bir iş yüzünden karman çorman bir çocukluk yaşadım.
çalışmaya devam ediyorlar, binlerce insanı yetiştirdiler ve yetiştirmeye devam ediyorlar. onlara bir şahsiyet, akıllarını kullanmaları için bir yol gösteriyorlar. kendi çocuklarına göstermeye fırsatı ve dermanı kalmadığı sevgiyi, okulda öğrencilerine veriyorlar. türlü veliyle, üstleriyle uğraşıp, kendilerini ayakta tutmaya çalışıyorlar.
ben abartılmış bir iş olduğunu düşünmüyorum. aksine bu ülkede değerinin bilinmediğini iddia ediyorum. toplumun kendilerine gösterdikleri saygıyı devletin kendilerine göstermediğini düşünüyorum.
