bugün hayatımda hiç utanmadığım kadar utandım sözlük.
bir yandan annemle konuşup bir yandan da duşa girmek için üzerimdekileri çıkartıyordum. ev ahalisinin önünde çırılçıplak durup rahatsız olmayan bir insan değilim ben. o yüzden annemle konuşurken zamandan tasarruf etme düşüncesiyle tişörtümü ve şortumu çıkartıp boxerımla banyoya gidecektim. tişörtümü tek hamlede çıkarttım. şortumu da aynı çeviklikle aşağı indireyim derken yanlışlıkla donumu da indiriverdim annemin gözlerinin önünde. böyle bildiğin ayak bileklerime indi altımda ne varsa. eğilip şortumu kaldırmak yerine alelacele arkamı döndüm. benim ufaklığı göreceğine kıçımı görmesini daha az utanç verici olarak değerlendirmiştim. ama zaten bakmamaıştır bile kıçıma çünkü gördükleri odamı saniyesinde terketmesine yetmişti. hala annnemin yüzüne bakamıyorum sözlük. biliyorum ben bebekken altımı temizleyen de oydu ama yani şimdi şartlar değişti, aynı şey değil ki. özetle; annemin karşısında küçük ghetto'yu istemeden arz-ı endam ettim. utanıyorum.
