istiklal'de bir gece yarısı, hürriyet kaçkınları boğuyor hınca hınç kaldırımları. cici elbiseler içinde süs püs olmuş şişkin cüzdanlar. kafalar güzel hatta dumanlı, kaymış gözlerde nasıl gözükür acaba istanbul'un makus talihi..
her gece çalan sokak şarkıcıları anlatır istanbul'u kendince, kalabalığın içinde istikrarlı bir dinleyici grubuna sahip olmayanları da var. istikrarlı olarak kızıl derili olan grup vururken davullarına, geçer karşılarına yakar bir cigara ve dahil olurum ayinlerine. güneş dansı... hayatın anlamını kavrayan/(kavradığını zanneden) sokak insanları akar durmaksızın. kim boşaltmıştı bu şehri karman çorman..
tutunamayanlar hayata buluşurdu mey kokan o mekanda. tutuşurdu kağıtlar tehlikeli düşüncelerin tesiriyle. mey müptelası osman abi'nin karalama adını verdiği bir yazı hala mey kokuyordu. şöyle bitirmişti osman aga, "...madem almayacaktın, niye verdin ki?" hayattan alacak bir tat kalmamıştı belliki osman abi için. tutunamamıştı tüccar abisi gibi hayata..
havaya kaldırdıkları sıkılmış sol yumruklarıyla yürüyen bir grup, kahrediyor emperyalizme. tiplerden bazıları güçlükle ayakta duruyor. kim bilir Deageo'nın kaç şişesini tüketmişti bilinçsizce. sorgusuz kabullenişlerden yayılan kesin çöp kokusu sarıyor kalabalıkları. hipnoz olmuşcasına aynı yöne doğru koşuyor insanlar..
sokakta karşılaştığım kir pas içinde bir insan vardı, etrafındakilerden bir sigara istiyordu sadece. o'nu görenler kaçıyordu daha yanlarına yakalaşmadan. yanına varıp bir sigara uzattım ve yaktım. muhabbet etmeye çalıştım ama yüz vermedi. eline tutuşturmaya çalıştığım banknotu ahlaksız bir teklif almışçasına yüzüme çalmıştı. iyi ama neden? dedim. sadece bir şeyler yemeni istedim diye sıvayı vermiştim bile. isimsiz adamın gerekçesi netti, "ihtiyacı olan birine ver!" kanım donmuştu. haklıydı adam! bizlerin paraya olan ihtiyacı eroniman bünyenin eroine olan ihtiyacında farksızdı..
karmaşa ve çelişkilerle dolu istanbul, rüya mı? yoksa hezimet mi? değersiz insanlar, şişkin ceplerini gözümüze sokulmasa daha güzel olacağı kesin..
