Yaprak dökümünü izliyorum şu an. Meğerse ne çok şeyini unutmuşum dizinin...
Fikrtetin ağlayarak evlilik cüzdanını göstermesi, ben evlendim baba demesi ve Ali Rıza Bey'in de buna gözyaşlarıyla karşılık vermesi yemeği boğazıma dizdi. inci gibi süzüldü gözyaşlarım, engel olamadım. Annem de anladı. Ona ilk kez yakalandım için için ağlarken. Babam öldüğünde bile metin durmaya çalıştım. Sırf onların acılarını daha fazla derinleştirmemek için gözyaşlarımı içime akıtarak güçlü durmaya çalıştım. Ama nereye kadar saklayabilirsin ki içindeki acı pınarlarını?
Dizi dizi hayat yollarında savrulurken başkalarının hayatlarını yaşamlarımıza ayna yapıyoruz. Sanki kendi çektiklerimiz yetmezmiş gibi senaryolaştırılmış kahır hikayelerine de yanıyoruz...
