zor. ama uyuyorsun, ernest hemingway'in yazdığı gibi kumsalda uzanmış aslanları görüyorsun, denizin kıyıya vurşunun sesleri kulağına çalınıyor, uyanmak istiyorsun, masmavi bir gökyüzü, tepede güneş, aslanlar birbirleri ile oynuyor, şakalaşıyor naif pençe darbeleri ile.
-- spoiler --
dün bir kız ile tanıştım. tanımadığım bir kız ile konuştum. güzeldi kız. beyaz badisinin altından göğüslerini görüyordum, kumral saçlarını açtı, yeşil gözleriyle bana baktı. tedirgin oldum.
-- spoiler --
sonra belki de, bir hikaye tahayyül eder uyuyan adam.
-zorlamamak lazım dedi adam.
"nasıl zorlamayacaksın ki, zorlamak lazım aksine. tutunmak lazım. yaşamalı sonlu hayatı."
-kim dedi be adam kim! sana kim dedi bunları. rahat bırak kendini, sıkma. bilmez misin iğne acıtır dedi adam. çıktı bir kapıdan. kapının tokmağı tahta ve yuvarlak bir kahverengi, kapı gibi. ele avuca gelir cinsten.
sokakta karşısına çıkan kaldırım taşı ifadesiz bir şekilde baktı yüzüne. epeydir bekliyordu anlaşılan onu. üzerinde rengi solmuş kahverengi bir ceket, çıktı sokağa öyle, öylesine işte. iki gündür adımını dışarı atmamıştı adam. evden çıkmamasının bir sebebi yoktu. ruhu sıkışmıştı. iki gündür kafasını kurcalayan düşünceler ve içinden gelen bir ses. ses zaman zaman karşısına dikiliyordu. kafayı yemek üzereyim diye mırıldandı adam.
"neden kafayı yiyeceksin kendine gel. aklına mukkayet, kendine dürüst ol."
yokmuş gibi davrandı yürümeye devam etti.
"nereye gittiğini bilmiyor her zamanki hali. sever bu adam gitmeleri. doğrusu kaçmaları. arkadaşımdır diye demiyorum kötü insan özünde. size iyi diyecek değilim ya, anlıyorsunuzdur umarım beni de."
of allahım off diye veryansın etti. başımın belası gel, peki gel.
sonra sonra muhayyil uyandı. çinilere baktı derin bir nefes aldı ve şükretti. yaşadığına.
