eskiden buydi milli takımın ilk beşi. skor yükünü ibo çekerdi. hido daha çaylak sayılırdı. mirsad yüreğiyle oynardı falan ama sonuc genelde hüsran olurdu. en iyi ihtimalle ömer onan ve mehmet okur girerdi yedekten ve skora katkı yapmaya çalışırlardı. ölene kadar kalırlardı sahada ve çok yorulurlardı. o zamanlar yedek klübesi* kavramımız olmadığı için sürekli aynı takımı izlerdik sahada. alternatifleri yoktu. faklı stratejiler üretemezdik. kadro kısıtlıydı çünkü. hatırlıyorum o günleri de ne kadar çok yok katetmişiz. bugünkü maçta bir kez daha farkettim ki zevkle, yayıla yayıla maç izlemeye hasret kalmışız. savunma takımıyken çeyrek finalde 90 sayı atıyoruz. bu gerçekten çok büyük bir başarı.
burada en büyük alkışı bogdan tanjevic hakediyor. sancılı bir geçiş dönemi oldu ama sonunda başardık. harika bir takımımı var şimdi. kendine güvenen, kimseden çekinmeyen, birlikte oynamaktan zevk alan, egolarını yenmiş.. tebrikler hepinize...
