yanınızda bir kişilik boş yer vardır ve ayakta dikilen zat-ı muhterem herhangi bir sebepten- az sonra inecek olması, ayakta durduğu yerden gördüğü güzel kızı daha rahat kesebiliyor olması, cool takılma cabaları vs vs - yanınıza oturmaz. sonraki durakta yolculuğa dahil olanlar da "ulan burası boşsa kesin vardır bi illet" der ve o boş alana oturmayı reddeder. bu düşünce zamanla yeni binenler arasında bir sürü psikolojisine dönüşür ve yanı boş kalan zavallı yolcu önceleri "eheheheeh ne güzel rahat rahat yolculuk ediyorum" diye düşünürken belli bir zaman sonra toplumdan dışlandığını hissedip sorunu kendinde arar. diyeceğim odur ki; yapmayın efendim oynamayın yolcuların psikolojisi ile.
