mevzuyu aylar evvel rüyalardaki bilinçaltı sorunsalı başlığında incelediğim için benim için pek de bir numarası yok bu filmin. o yüzden filmle ilgili "abi konusu çok orjinal" yorumu yapanların ilköğretimin kıravat takılabilen evresinde olduğu çok açık. en azından zihinsel olarak.
filmin, imdb'de 9'un üstünde puanı olmasının verdiği sürü psikolojisi harici neden bu kadar sevildiğine gelirsek; christopher nolan ince görmüş. filmin ilk 10-15 dakikasında öylesine bir karmaşa var ki hiçbiriniz bir bok anlamıyor ve dolayısıyla kendinizi salak/gerizekalı hissediyorsunuz.
yönetmenin yavaş yavaş mevzuyu çaktırmaya başlamasıyla son derece normal ve sıradan olaylar bir anda çözmesi zeka gerektiren denklemlermiş gibi algılanıyor. bunda, baştaki salaklığınız ve göt verecekmiş gibi teslim olmanızın etkisiyle bu salaklığınızı farkedememenizin etkisi çok yüksek. hadi amerika'da zeka seviyesi çok düşük de sizin o salakların etkisine kapılıp filme sayfalarca övgü düzmeniz utanç verici.
hele o "abi topaç dönmeye devam ediyo mu yoksa duruyo mu?" sorusuna bel bağlayıp, cevabını bulamadığınızda filmle ilgili olumlu da olsa yorum yapamamanız çok tatlı bir davranış biçimi.
kelimenin tam anlamıyla overrated bir film. 6/10. o da marion ve yusuf'un hatrına.
