annem! canım, mis kokulum, sultanım o benim.
biraz önce geldi yanıma sarıldı sıkı sıkı sanki beni son görüşüymüş gibi. öptü yine koklayarak, buklelerimi bozdu, gülümsedi "çok güzelsin" dedi. elindeki suyu yanıma bıraktı ve gitti. eriyorum şuan beni benden aldı bu kadın.*
sevgisinden asla şüphe etmediğim tek insan. onu kaybetme korkusu bedenimi sarar arada bir de olsa. ağlayamamak gibi bir eksikliğim olmasına rağmen o zamanlarda hemen dolar gözlerim. ne yaparım bilmiyorum sözlük düşüncesi bile nefesimi keserken...
Anneme baktıkça korkuyorum aslında; birini bu kadar çok sevmek, bağlanmak, her zaman bağışlamak. Başka biri için yaşamak.
