entry: 19.en zorudur. o gun surekli eliniz kuran'a gider. soyle sayfalarini aralayacak gibi olursunuz ama acmadan yerine geri koyarsiniz. en ufak gurultuye "vahiy mi geldi!?" diye irkilirsiniz. ezan seslerini duymazliktan gelmeye calisirsiniz. national geographic izlerken arada sirada "ne kadar da kusursuz... yoksa?" diyeceginiz tutar fakat kendinizi engellersiniz "yoo yoo! sacmaliyorsun yine!" diye. akliniza hep o'nunla guzel anilariniz gelir: ilk namaz. o duami nasil da yerine getirmisti. ya o "nasilsa yagmur yagmaz" diye tisortle ciktigim gun yururken yagan dolu? nasil da sakaciydi. aksama dogru o his iyice dayanilmaz bir hal alir ve "sadece bir dua etsem ya da bir sukur, alt tarafi? son bir sukur sonra tamamen unutacagim" sorulari kafanizi kemirmeye baslar.
ertesi gun ilk gune gore kendinizi biraz daha hafiflemis bulursunuz. farkedersiniz ki hayat o'nsuz da devam ediyor. o'nsuz da hayattan tad alabiliyorsunuz. yillar sonra tasinirken esyalarin arasindan tozlu bir ilmihal ciktiginda bir tebessum ediyorsunuz. en sonunda bir bakmissiniz o sadece guzel bir ani olarak kalmis. biraz unutulmus bile.
