Sonsuzluğun kapısına dayandım
Çaldım açan yok
Çaresiz döndüm geri
Avuçlarımı açtığım yalnızlığıma
Tüm dualarımı kabul eden o'na
Beni kabul et diye tekrar yalvardım
gereksizce...
içimde bir yerlerde, en başa dönmenin acısı
Onca yolu gitmenin yorgunluğu omuzlarımda
Hissedilmez ağrılar dizlerimde
Sarılarak yattım yalnızlığıma..
Sabahında yeni ümitlerin beni beklediğini umarak
O gece, sabaha kadar uyumamak nedir?
Anladım..
Sabahı getiren gecenin hüznü çöktü gözlerime
Ve sel akıtan ırmaklar gibi göz yaşlarım boşaldı
Yastığımın o güzelim desenli yüzüne
Ve sabaha kadar devam etti sel fırtınası
Sırf göz yaşlarım değildi gözlerimden boşalan
Sana olan sevgimde gitti zerre zerre her göz yaşımda
Ve her sevgi damlası beni terk ederken
Nefrete dönüştü gözlerimden düşen her damlada
Sabah uyandığımda yani senden kopup
Sensiz yaşamayı öğrenmek zorunda kaldığımda
Anladım ki sen artık bende değildin
Ve bir daha da olmayacaktın..
