ehemm. yaklaşık 6 yaşında olmalıyım. bir zamanlar 4 tekerlekli olan bisikletimin arkadan 2 tekerini zar zor da olsa babamın sayesinde koparıp attık. çünkü büyüdüm artık 2 teker kullanabilirim*.
neyse işte bisikleti 2 teker görünce bi dötü de kalkıveriyor o yaşta veletin. çıktım evden büyük bi çocuk olarak 2 tekerleği evin bodrumuna hapsettiğim mavi bisikletimi kalan 2 büyük tekeriyle kullanmaya çıktım. annem de koşturuyor peşimden acıktın gir artık eve yemek ye falan... büyüdüm ya hani ver dedim anne bisiklette yerim annem olmaz yavrum düşersin dediyse de kocaman çocuk verdim kararımı bir elimde peynir ekmek bir elimde kocaman elma çıktım yola. evin önü de yokuş böyle hafiften. bir salmışım kendimi senin neyine be çocuk. gurur ya ne ekmeği atarım ne elmayı. hızlandıkça hızlandı frenlere de basamıyorum elmayla ekmek düşmesin... sen o hızla gir karşı apartmanın mermer güzelim merdivenine. gözümü bir açtım elma bir yerde ekmek bir yerde bisiklet uçmuş başka yerde... bir baktım kıyafetlerim kan bastım çığlığı. * kocaman çocuk annesine kafa tutup çıktı ilk kazada anne diye yırttı ortalığı.** sonrasını da hatırlamıyorum zaten... kafamı kırmışım dikiş falan atıldı* hala gülüyorum açgözlü halime...işte böyle sözlük.
(bkz: siz siz olun annenizin sözünden hiç çıkmayın)
öyle kolay kolay kocaman çocuk olunmuyormuş anladım ben de...*
