Bunun tek bir açıklaması vardır. Hepimiz insanız ve hepimizin kıyıda köşede de olsa duyguları var.
Siz hiç gördünüz mü canı yandığında ağlamayan birini ? ya da hiç gördünüz mü mutluluk işte budur denilen bir olayda gülümsemeyenini ? Yok mudur hiç ? belki de vardır. Ama gözle görülemeyecek kadar azdır onlar.
Kavuşamayacağını bildiği halde özlem duyan da bir insandır. Sevmenin ne demek olduğunu bilen. bir tende parfümün değil de tenin kokusunu alan, bir sözcükte harflere değil de nefeslere takılan bir insan. özler çünkü özlemek bal rengi sevginin ardından bıraktığı flu renktir. Renktir çünkü özlemek aslında vardır. ya da aslında hiç yoktur.
illa sevgiliyi mi özler insan ? Hayır... Bir anneyi, bir babayı, bir kardeşi, bir evladı, bir toprağı özler insan. bir şehri, bir elbiseyi, bir mağazayı özler insan. insan aslında herşeyi özler. her zaman bindiğinilen otobüsün şoförü değişince o şoförü bile özler.
Her zaman kavuşmak yoktur özlemin sonunda. Belki özlemek kavuşma şıkkı olunca güzeldir ama ya özlediğiniz de sizi özlemiyorsa ? Ne anlamı kaldı ki ? Ama insanız biz... özleriz... tıpkı özlendiğimiz gibi özleriz. Düşünülmez ki çıkarlar biri özlendiği takdirde sadece hisler var. hisler ve siz... Siz ve hisler... Korkutucu bir canavarla bir evde tıkılmış gibi hissettirir sonu gelmeyen özlem. Mucizelere inanmaya başlar insan. - Evet birazdan bir süper kahraman gelecek beni bu canavardan kurtaracak ve ben artık özlemini duyduğum şeye kavuşacağım.
Özlemi kana kana içmek, ömrün son demine varmaktır aslında. Kavuşcağını bilirsen özlemezsin zaten... Ya hiç birşeyi özlememektir lazım gelen... Ya da kavuşacağını bilmemen... imkansız gelen birşey için çabalamaktır kavuştuğunda sana coşkular veren... işte o yüzden en güzelidir kavuşacağını bilmeden karşılıksız birilerini, bir şeyleri özlemek...
Her daim karşılıksız birileri tarafından özlenmeniz... Ve her daim özleyecek kadar özel sevdikleriniz olması dileklerimle...
