ilk defa tanıdığım brinin göçüp gidişiyle tanıştığım düşünce.. Aklıma bile gelmezdi bugüne kadar.. Boş dünya işlerine dertlenip tasalanıp duruyordum. Kendimden çok başkalarını düşünüyordum.. Ama gereksizmiş.. Bu kazanmak için uğraşılan sınavlar.. Üzüntüler.. Hepsi boş.. Dökülen göz yaşları.. Kaç günlük yer ki şu dünya. 50 yıl, 60 yıl, 70 yıl, 80 yıl.. Off ne kadar çok derdim.. Hep daha şu kadar yıl var derdim.. Ama anladım ki zamansızmış.. Birlikte zaman geçirdiğin birinin gitmesi.. Eşyaları filan.. O kadar acı ki.. Anneannem dedi geçenlerde.. "Bir bez parçası kadar ömrümüz yok." "Saçmalama anneanne" dedim. Kaç kuşağın kullandığını anlattı bana o örtüyü.. Yeni anladım ne demek istediğini. Kitabın birinde okumuştum.. "Gençken yıllar çok uzun gelir insana, ama yaşlandıkça günler uzun gelmeye başlar. Çünkü vaktinin azaldığını bilirsin ve ne zaman geleceğini merak edersin.." Adi, sefil bir bez parçası.. Ondan bile az vakit..
