allah ölüm acısını dağlara vermiş dağlar dayanamamış insana vermiş insanlar iki gün sonra hayatlarına kaldığı yerden devam etmişler diye bir söylem var ama dağlıyor insanın yüreğini.
çok büyük bir acı. katlanılmaz. acı hiç eskimiyormuş hep taze kalıyormuş yürekte. ama o taze kalan acıyla yaşamaya alışıyormuş insan
ölen kurtuluyor mu? nasıl hayalleri vardı kimbilir. belki çok yaklaşmıştı gerçekleştirmeye. belki sabah kalktığında annesine onu ne kadar çok seveceğini söyleyecekti. belki sevdiğinin gözlerine deli deli bakmayı düşünüyordu. olmadı. yaşamayı umut ettiği her şeyi geride bırakıp gitti. dönme ihtimali yok. son bir şans yok.
peki ya kalan? belki anneside çocuğuna sarılmak için sabahı bekliyordu. sabah oldu ama sarılacak dalı kırılmıştı. son kez sarılamamanın acısını hep taşıyacak yüreğinde.
ne yaman şey şu ölüm, nasıl buzdan. ne giden kurtuluyor ne kalan unutuyor.
son kez sarılamadan, son kez konuşamadan, hiç doyamadan...
