tiyatroya, sinemaya hayatlarını adamış şahsiyetler sayesinde yapabildiğimiz şeydir.
bilmiyorum hababam sınıfı'nı kaç kez izledim. bildiğim tek şey varsa her sahnesini ezberlediğim. birazdan ne olacağını bildiğim halde o sahneyi beklemem, şaşırtıcı olanı o sahneye gülmem, gülebilmem.
aynı şeyler şimdiki diziler için geçerli değil maalesef. çok sevdiğiniz bir dizi olsa dahi ikinci seyredişinizde bıktığınızı hissediyor, kanalı değiştiriyorsunuz.
bu da şunun göstergesidir ki, yeni diziler eski filmlerin tadını vermiyor. o filmlerdeki çoğu eskimiş espriye gülebilirken aynı espri şimdi yapılsa gülmüyoruz.
