sebepsizce terkedip gitmeleri. giderken arkalarına bile bakmamaları. geride kalan kalbin bir erkeğe ait olduğunu bildiklerinden sonrasını düşünmemeleri. onlardaki hakim olan düşünce "erkekler ağlamaz" ya. "erkek üzülmez" ya. kır kırabildiğin kadar...
sonra erkekeler şöyle aşağılık, böyle acımasız.
düşünüyorumda sevildiğini hisseden bir kadın kadar tehlikeli bir şey var mı diye?
sanırım yok. pimi çekilmiş bombayı elinde tutmak gibi kadına sevildiğini hissettirmek. hemde o bombanın pimini çekende bizler oluyoruz.
işler böyle olunca her kadının cebindeki en sık kullanabilceği koz haline geliyor "terketmek". sanırım "sevilmek" kadın bünyesine yabancı bir olgu. her kadın hazmedemiyor bu duyguyu.
kırılan bir erkek kalbi kolay tamir olmuyor malesef. kırılan her kalp için başka kalpler kırarak kendimizi bulmaya çalışıyoruz. yalnış bişey bu kabul. ama o "piç" diye kızların lanse ettiği erkeklerin neredeyse hepsi emin olunuz ki daha öncelerinde kırılmış bir kalbe sahip olan erkektir.
umarım her seven erkeğin karşısına; sevilmenin kıymetini bilen kadınlar çıkar.
