Fiziksel üstünlükleri bir yana (daha yeni yanlarından geliyorum. Bana türk kızlarını övmeyin) daha iyi anne olacaklardır.
Efendim üstünüze afiyet, bol fransız ve ingiliz, az biraz belçikalı, ziyadesiyle hollandalı ve rus un bulunduğu bir yerde tatil yaptım. Lokum gibiler yeminlen fakat, çocukları nasıl uslu bunların anlatamam. Anne baba bir çağırıyor. -Çağırma derken isimlerini zikrediyorlar duyulabilir bir tonda- Çocuklar ışınlanmış gibi yanlarında bitiveriyor. Tek başlarına uslu uslu duruyorlar. Bri şeyi elleme diyor babaları ellemiyorlar vb.
Bizimkiler öylemi ya. Çığlık çığlığa ağlamalar. Ebeveynleri peşinden koşturmalar. Türlü şımarıklıklar.
Vallahi hayran oldum, çocuk yetiştirme tekniklerine. Güzellik gelip geçer de, bu yetiştirme tarzı über süper.
Şimdi duyar gibiyim. 18 yaşına gelince evden atıyorlar çocuklarını diyenleri. Fakat durum böyle değil. Çocuklar bu kadar disiplinli büyürken, aynı zamanda özgüvenli de oluyorlar.
20 li yaşlarının ortalarında olup da hala annesine muhtaç kaç tane yazar var burada, kendi başına (okul vb gibi gurbet zorunlulukları hariç) yaşayan, evinden ayrılıp hayatın yükünü omuzlayan kaç kişi var?
Hepimiz annesinin kuzusuyuz. Survivor kızlar erkekleri seyrettim her anne neden uzaktasın serzenişinde. Çocuklar da ağlıyor. (Gerçi en çok Aydın ağladı ya)
Nereden nereye sevgili izleyiciler. Hayat böyle işte. Bir konudan girdik hop öbüründen çıktık.
