aşkın en güzel hali olmadığını profesyonel bir platonik aşık olarak kesinlikle iddia edebilirim. kendi kendini kandırmacadan ibarettir bu aşk türü. mazoşistliğin zirvesidir. insan sürekli gördüğü, aslında deli gibi aşık olduğu fakat günlük konuşmalardaki klişe laflardan öteye geçmeyen muhabbeti olan biriyle nereye kadar yaşayabilir.
sabah uyanınca güzel sesini duymak yok...
birlikte en azından bir sinemaya bile gitmek yok...
onun da seni sevdiğini bilerek sırıtan bir suratla uykuya dalma huzuru yok...
peki ne var?
sadece hayaller...
hergün nasıl olsa da konuşsam diye atılan kırk bin ve üzeri miktarda takla...
her hareketten olumlu ya da olumsuz bir anlam çıkarmaya çalışırken aküsü boşalan bir beyin...
ve gün geçtikçe onun sevgisiyle yeşermek yerine bir yanda çürümeye başlayan bir kalp...
