öncelikle biz uslu olup tanımımızı yapalım.
anne; dünyadaki en değerli varlıktır. candır, canandır.
lakin, bazen..
bazen anne insanı çileden çıkartır.
herkesin derdi kendinedir ya. bu da aynı hesap. lakin bir annenin en büyük hatası, sonradan özür dileyeceği lafları sarfetmesidir. ve kendi zamanındaki anne-oğul ilişkisiyle bu zamandaki ilişkiyi karşılaştırmasıdır.
ben bu gece anneme göre her şey oldum. pislik oldum, pis oldum, pezevenk oldum, tembel oldum, iğrenç oldum, düşüncesiz oldum, bok kafalı oldum.. yani ağza alınabilecek her şey oldum. belki milyonuncu kez söylediği " yazıklar olsun sana! " lafını da işittim.
kızmıyorum ona böyle zamanlarda. onu da anlamak gerekir diyorum. ama böyle tamamiyle yolumu kaybetmişken bir de onun sözleri, bıçak gibi kesti tenimi. kanattı.
bazen düşünüyorum da, bir evlat hiçbir zaman mı annesinin gözüne giremez? bir kere bile övünülemez?
sanırım annemin benim hakkımda övündüğü tek vakit, üniversiteyi kazandığım günlerdir. onun dışında her ne kadar gülüp geçsem de kendisinden işittiğim güzel sözler, bedduaların yanında 0 kalır.
ha, annemdir. canımdır, canımdan ötedir. lakin bazen her şeyi yakıp çekip gidesim geliyor be anne..
