yeri dolmaz, dolamaz, kimse onun kadar fedakar olamaz, kimse onun kadar şefkatli konuşamaz, kızdığı zaman bile kimse onun kadar tatlı olamaz. ölümden bile onun eksikliğinden korktuğum kadar korkmadığım, onu kızdırdığım zaman bile bana bağırdığı için değil onu üzmüş olduğum için kendimden nefret ettiğim, başımı kucağına koyduğumda saçlarıma dokunan elleriyle bütün huzursuzluğumu bir anda giderebilen, bir insanın birlikte yaşama şansına erişebileceği en güzel varlık. yanlış yaptığın zaman "eyvah annem çok fena kızacak yaa" diye korkmak bile müthiş bir duygudur aslında, çünkü anne oradadır ve yaptığın her ne olursa olsun kızsa bile seni açık kollarla bekliyordur. dünya üzerinde gururumu bile kırsa - ki asla yapmaz - unutup yine beni sevmesi için kollarına koşacağım tek insan.
