erkek olmak ve hayatın acısından tatlısından mahrum olmak. bu ne lan? ağlarım da aldatırım da, ayrıca osuran güzel kızlar da biliyorum..
hem ağlasam ne ağlamasam ne? hani diyelim ki hakkaten erkekler ağlamaz. ne değişti? daha mı güçlü olduk dünyadaki diğer cinsin gözünde.. ya da kendimizi mi avuttuk acılar karşısında ağlamayarak, bir başarıya mı ulaştık?
valla ben sana diyim. geçen bir kazık yedim, geçtim evin en kuytu köşesine kedicikler gibi inledim inledim. ağladım ağladım. sonra kedim geldi. bu ne lan dedi. kedicikler gibi geçmişsin en kuytu köşeye dedi. önce sıçtığımı zannetmiş oraya. hoş aslında sıçtık! anlamında bir ağlama seansıydı o. sonra yok ağlıyorum dedim..
hmm tamam da hadi yemeğimi ver dedi. yemeğini verdim. beni biraz okşadı, mırladım biraz. sonra işte bugun burdayım.
