elvedalar hep acı verir bana. giden "el" olmuştur artık. ve "ona" veda vaktidir kısacası. eskiden "can" olana, yabancı gözüyle bakmayı gerektirir "elveda". işte bu yüzden sevmem elvedaları.
gidişler de acıdır. normal şartlarda gidişleri hep dönüşler takip eder. dönceğini bilirsin ama gitmesi seni üzer. peki ya sonu "elvedalarla" süslü gidişler? karşındakini yabancı ilan ettiğin gidişler? dönüşü olmayan, dönmeyeceğini bildiğin gidişler? sessiz çığlıklar atmak gibidir. sadece sizin kulağınızı sağır eden cinsten çığlıklar. kimsenin duyamayacağı.
elveda demek mi daha çok can yakar yoksa elveda denilen kişi olmak mı? bence elveda denilen kişi olmak daha zor. "ben artık seni tanımıyorum hey yabancı" demektir bu. yabancı mı? hayatındım ben senin. canından daha öte değil miydim? senin için yabancı olamayacak kadar yakın değil miydim sana?
güzel günleri takip eden güzel günler. peşisıra gelen arka arkaya rüyamsı kıvamda güzel günler. yaşananlar. yaşadıklarımız. beraber geçirilen eşsiz anlar. her güne seninle uyanışlarım. hayatımın altın oranında bulunan güzelliktin sen. "kabe" yapmıştım seni hayatıma. ibadetlerimi sana doğru yaptığım. yönümü sana bakıp bulduğumdun sen. sonrasında kara bulutlar toplandı üstümüze. gökyüzünü göremiyorum. aşkımızın kaynağı güneşimizin önünü kapatabilcek büyüklükteymiş meğer. yağdırdı gözyaşlarını kara bulutlar. "sevinç" gözyaşları olamayacak kadar sık, şiddetli ve isyan dolu bir şekilde. sonrasında kötü günleri izleyen daha kötü günler. kara geceler. zifiri gündüzler. gözün gözü göremeyeceği karanlıktı hatırlıyorum. çünkü gözlerini hiç göremedim o günlerde. ya kaçırdın benden, ya ben o gözlerindeki eski anlamı yakalayamadım. badem gözlerine hasret kaldığım günler. daha dün gibi hatırlıyorum hepsini. zaten o günden sonra bir daha günyüzü göremedim itiraf edeyim.
Polyanna bile içten içe mutluluğuma imrenirken
Ansızın yağmur başlar, güneş batar masal biter!
masal bitti. kahramanının sen olduğu için sevdiğim masal. ve gidişin. arkana bakmadan "elveda" diyip gidişin. evimizin kapısından çıkıp gittiğin günü de hatırlıyorum. son sarılışımız. son öpüşüşümüz. "çatırt"... merak ediyorum kalbimden gelen sesi o an duymuş muydun? sanırım bu sese benziyordu. "çatırt"... bir bitişin başlangıç sesi. kapıdan çıkıp arkanda bıraktıklarını biliyor musun? kırık bir kalp. kırılmış hayaller. kırıp döktüklerin... geride kalanlar bunlar işte. sen o kapıdan çıktıktan sonra evimizin penceresinden seni izledim. arkasında bıraktıklarını umursamayan, kararlı bir edan vardı yürüşünde. geri dönmeyeceğini anlamış gibiydim. ama işte "ümitleri" olmadan yaşayamayan ben. dönersin diye hep o camdaydım ben. "gelirdi ya". beni seviyordun. sevdiğini söylüyordun. gelceksin değil mi? "gelmedin". artık biliyorum ki "gelmeyeceksin" de geri. gidişinden anlamalıydım.
Sen de bilirsin aynı yerdeyim
"Geri gel!" dedim. Geri gelmedin
sana "gitme" diyemedim. öylece kırık penceremden bakakaldım sana sadece gözyaşlarım eşliğinde sen giderken. çaresizliğin dibini gördüğüm an. ellerimden kayarken sen zamanı durdurmayı bilemedim. sana "dur!" demeyi bilemedim. durur muydun ki? durmazdın biliyorum. belkide o yüzden sana "gitme" demedim, diyemedim. bavulunu toplamış misafirin ayaklarına kapanmak değer mi? misafirmişsin sen hayatımda. zamanı geldiğinde gidecek olan bir misafir. ve çekip gittin de zaten.
ve hayatımda koca bir boşluk. hayat "sevinc" e güzelmiş gerçekten. ama seni sevince. seninle oldukça. seninle nefes aldıkça. sana baktıkça, seni öptükçe, sana taptıkça... seni sevdikçe güzelmiş hayat. anladım. artık bana hayat güzel değil. şimdi kimi hayatına aldıysan eminimki ona güzeldir.
sana diyememiştim. artık demenin vakti geldi sanırım. "elveda". elveda aşkım. elveda peri masalımın perisi. elveda en kötü anımda hayatımı renklendiren "hayat sevincim". elveda yabancı. artık elveda diyebiliyorum sana çünkü "sende herkes gibisin. aynı onlar gibisin; tıpkı yabancı." **
