ezberlemeye mahkum edildiği gibi unutmaya da mahkum olduğu bilgilerle dolu kitapların hamallığını yıllarca yapmış ve taşıdığı çantaların ağırlığını hala sırtında hisseden emektar bir öğrenci olarak beni nasıl öldüremediler ona şaşıyorum. ülkemin ölüm sisteminin içinde yaşam mücadelesi verirken ölmemek guines rekorlarına kapak olması gereken bir rekorken, ölmek de utanmazları utandırmak adına eşsiz bir fırsat olarak düşünülse de adamlar ve adamlaşmış kadınlar işi o boyutlara taşıdılar ki utanmak yerine işi pişkinliğe vurmayı tercih ediyorlar.
bu sistemin bize öğrettiği tek gerçekle yaşamaya mahkumuz;
hepimiz bir gün öleceğiz. belediye çukurlarında, banka kuyruklarında, öğretmeni olduğun okulun hamallığında, devlet eliyle verilmiş silahların serseri kurşunlarında, afet tedbiri alınmamış otobanlarda, devlet dairelerinde, ev ve işyerlerinde.
ihmal edilmiş yaşam sağalarımızda ölmenin binbir türlü yolu varken, bize düşen tek şey kalıyor; ölümlerden ölüm beğenmek ve acısız olsun diye dua etmek.
