bazen birilerinden fena halde sıkılıyorum. ancak bunu o birilerine söylemeyi geçtim, o birilerinin kim olduğunu sana bile söyleyemiyorum sözlük.
annem devamlı olarak; allah la pazarlık yapmaya çalışıyor. hayır çarpılacak bir gün, farkında değil.
her fırsatta küçük kardeşimi övsem de aslında ortanca olanı daha başarılı ve doğru buluyorum.en azından kıskanacağım derecede pratik.
çok uzun zamandır herhangi birine; kendimle ilgili bir şeyi baştan sona doğru düzgün anlatmadım. aslında anlatmayı severim ama kendimden başka birine; kendimle ilgili bir şeyi ayrıntılı olarak anlattığımda onu gereksiz sıktığımı filan düşünüyorum.
anlayamadığım olayları ve insanları genelde boşveriyorum. ancak fazla ısrar edilirse umursuyormuş gibi de görünebiliyorum.
aşka inanmıyorum. hayır travma filan geçirmedim, aşk acısı filan da çekmedim. ama realist düşünce yapımla uyuşmuyor.
geçen akşam daha önce msn de hiç sohbet etmediğim üniversite mezunu olan arkadaşımın dahi anlamındaki -de leri ayrı yazmadığını farkettim. başlarda; internet ortamında olduğundan dolayı önemsemediğini ya da yanlışlıkla bitişik yazdığını filan düşünsem de ard arda gelmiş 4 hatadan sonra kendimi kandırmaya çalışmaktan vazgeçtim. sohbeti bölüp, 'pardon bu -de ler ayrı olcak arkadaşım' da diyemedim. sonra unutuldu gitti.kaç gündür ukte kaldı içimde.
birilerine karşı güven duygumun artışı, onlarla olan konuşma stilimi ters orantıda etkiliyor.
güven duygusu arttıkça daha az kelime sarfediyorum, yanlış anlıyorlar.
