fenerbahçe'ye karşı faaliyet gösteremeyen insanların hırslarının dışavurumudur.
bu insanlar çocukluklarından itibaren içlerinde bu hırsı biriktirmişlerdir.
fenerbahçe'ye yenildiklerinde ağlarlar.
fenerbahçe'ye alınan her futbolcuya bok atarlar, kendi aldıkları her futbolcuyu fenerbahçeli bi' futbolcuyla kıyaslarlar.
bu öyle bir hırsa dönüşür ki bazı bünyelerde bu uğurda sevgililerinden ayrılırlar, arkadaşlıklarını bitirirler.
fenerbahçe'nin ufacık bi tökezlemesinde aylarca konuşurlar. çünkü hırslarını bastıramazlar bi' türlü.
fenerbahçe şampiyon olmasın diye ip gibi dizilir, birlik olur renklerini takımlarını unutur bu adamlar.
buraya, bu sözlüğe bakmak bile yeterlidir durumun vehametini anlamak için;
beşiktaş yenilir sözlükte iki bik bik ederler, susarlar. galatasaray yenilir "amaan canım ne olacak biz uefa kupası aldık. yılını hatırlamıyorum ama aldık." derler, avunurlar, susarlar. ama fenerbahçe bi yenilsin saatlerce başlık açarlar. saatlerce konuşurlar. gülerler, eğlenirler. bi nev'i fenerbahçe sendromudur bu.
şimdi biz desek ki "kardeşim işte bu bizim büyüklüğümüzden.", "yürü git la biz fenerbahçeye uyuzuz aziz yıldırım bik bik bik..." derler. iyisi mi kendileriyle başbaşa bırakmak.
