Fazlasıyla ilginç bir aşk hikayesi. Çok bildik başlayan bir öykünün giderek ilginçleşmesi belki de... Eski istanbul havasının yeterince solunduğu sayfalarda aynı şeylerin devamlı tekrarlanmasını sevmişiz biz okurken. Hergün o yemek masasına kemalle oturmuşuz. füsun'a kaşık ve çatalları fırlatmak istemişiz. kemal elimizden onları alıp cebine koymuş.
oysa biz kızardık böyle bir münasebete...
hem insanlar umutsuzluğa kapıldıklarında, o'nu hatırlatan tüm eşyaları yakarlardı, çöpe yollarlardı, kemal öyle miydi ya! alışamamışız.
kemal'i anlayamadan okunan bir kitaptı ama insan birini anlamadan da sevebiliyormuş.
meğer başlarda hiç masum başlamayan bu hikaye, okuduktan sonra masumiyete bürünüyormuş... *
--spoiler--
keşke orhan pamuk hiç girmeseymiş romana
--spoiler--
