küçüklükten kalmıştı, bayramlık ayakkabıları yastığımın altına koyup yatardım. tabi 23 yaşındayken ayakkabı numarası 42 olunca kafam nerdeyse tavana değiyor diye alıp ayakkabılığa koydum insan gibi.
sabah 6 civarı annem bayram namazına kaldırmasa kalkmam, fekat kendisi buna aylarca hazırlanıyor. senede 2 kere camiye gidengillerden olduğumuz için dindar anne, bugünü sabırsızlıkla beklemektedir. bir bayram önce spor ayakkabı ile gittiğim bayram namazı, yoğun koku nedeniyle bir sonraki haftaya ertelenmişti. federasyon ve abimgilden gelen talimatla normal ayakkabı giymem kararlaştırıldı. e baktım gene spor ayakkabı var, aslında o kokmuyordu ama insanların gözü korkmuş bi kere. mecbur yenisini giydik.
bilmem kaçıncı kez kılsam da nasıl kılındığını bilmediğim namazı gene sağa sola bakarak bitirdim, tam hoca cami vakfına para isterken abim "hadi gidelim" dediğinde kapıya gelip acı manzarayla karşılaştım. canımın ta içi, yatağımı paylaştığım ayakkabım yoktu.
eve çorap üstü takunyayla giderken, çıkardığım sesler yüzünden at arabası sanılmak ayakkabısızlıktan daha çok koymuştu amk.
