6 yaşındaydım, günlerden herhangi bir gündü. Taa ki babam elinde bembeyaz bir kafes içerisinde mavilerden mavi bir muhabbet kuşuyla gelene kadar. Babamın dediği cümleyi aynen hatırlerım; "Enchuken bu kuş artık senin. Bak bu suluk; her akşam okuldan geldiğinde taze su koyacaksın. Bak bunlar da yemlikler; her akşam okuldan gelince yem kabuklarını üfleyeceksin. Söyle bakalım adı ne olsun?" Bende o an hiç düşünmeden "Can" demiştim. Çünkü Cancan diye bir oyuncak devem vardı ve kuş deveden küçüktü. 10 yıl baktım ona; kafama konardı, elimden poğaça, börek aşırırdı. Karanlıktan çok korkardı minicik bünyesiyle. Babam veteriner hekimdi birşey olmazdı ona. Ama oldu işte. Gözünü kaşırken uzayan tırnağıyla göz kapağını yırttı. O kadar ilaç sürdük kaşımasın diye ama o yine kaşıdı. Gözünü oydu bilmeden. iki ay tek göz yaşadı. Korsanım diye çağırdım onu, o her zamanki gibi yine geldi sevdirdi kendini. iki ayın sonunda da kafesin dibinde buldum. Evet ağladım, hem de çok ağladım. Çünkü o yaşlarda ailem hariç hiç kimseyle adam akıllı on yıl geçirmemiştim.
Şimdi ise bir köpeğim var. Normal olmayan herhangi bri şekilde ölsün istemiyorum
