mutlu olmak için aşka ihtiyacı yoktur, çünkü aşkın ne bok olduğunu anlamıştır çoktan. o olmadan da mutlu olunabileceğini, asıl olayın dostluktan ve aile sevgisinden geçtiğini anlamış olandır.
sevgilisi olmasının ona dertten başka bir şey vermeyeceğini de fark etmiştir ayrıca. ne kadar güzel olsa da ilişki, her zaman içinde bir boktanlık vardır ve o boktanlık büyüyüp, güzelliği de yok eder ve aşkla mutlu olmaya çalışan kişi hata yaptığını fark eder. bu şekilde aşktan soğur ve mutlu olmak için aşka ihtiyacı olmadığını fark eder. karşı cinsini önemsemez, kendi halinde takılır. gerekirse sevgili yapar, iki gün sonra geri paketler. en güzeli de budur.
çünkü uzun ilişkiler öyle dışardan göründüğü gibi kolay gitmez, bu açık. kişinin hissettiği sorumluluk hissi, çoğu zaman mutluluktan daha ön planda olduğu için, o ilişki mutlu olmaya çalışan insana işkence gibi gelir, hiçbir anlamı olmaz onun için bütün bunların. sorumluluklarının mutluluğunun önüne geçmemesi gerektiğini fark ettiği an, mutlu olmayı öğrendiği andır. ama şu da bir gerçek ki insan aşkı yaşadığı zamanlarda sorumluluğundan vazgeçemiyor, onu ortada bırakamıyor.
o yüzden en güzeli, sorumluluk duygusunu zerre kadar hissetmeden, mutlu olmaya çalışmaktan başka bir şey değil. mutluluk başka birine karşı olan aşktan kaynaklanmaz, kendine olan aşkından kaynaklanır.
