fikirlerin köşeliliği, ifadelerdeki sertlik, bakışlardaki kin ve çıkan ikilikler beni geriyor, fakat acıdır ki aynı zamanda da içine çekiyor sözlük.
içine atıldığımız oyunun devamını sağlayan hamleler yaptığımızın farkındayım.
fakat bunu bile bile ilerliyoruz. jumanjiye benziyor bizimki. hep yeni bir macera, korku, kötülük.
ama bir gün merkeze ulaşırız hepimiz, bir gün buluşuruz orada da biter mi dersin oyun?
bitmese de zar atacağız biz ya... hep mi yek, hep mi yek?
