aşırı duygusal mıyım ne. her şey beni ağlatıyor. bir kaçını sayayım. başbakan ağlıyor ben ağlıyorum. sokakta bir çocuk ağlıyor ben ağlıyorum, acil servis önünde bir kadın ağıt yakıyor ben ağlıyorum, bir diğeri "allah'ım çocuğum kurtulsun" diye dua ediyor ben ağlıyorum. sonra farkettirmeden mutlu edecek bir şey yapabilir miyim, iyi bir haber verebilir miyim diye uğraşıyorum. bu arada kendi derdim olan sınavın değersizliğini düşünüyorum, yardımcı olacağım derken sınavımı umursamayıp geç kalıyorum.
evet ben de çok şovenistim. insanlar bana acıyor mu bilmem. ben başkalarına acıdığım için değil acılarını paylaştığım için ağlıyorum. yani empati yapabildiğimden galiba. hedefim ne acaba? insanlar hep mutlu olsun, gülsün istiyorum. belki kendim gülemediğimdendir.
