cep telefonumu 2 gündür görmüyordum. hatta dün gece şarjının bittiğini duydum. ses olmasın diye kalkıp bakmadım. demin aklıma geldi. aradım taradım, kanepenin minderlerinin arasında girmiş. hemen gidip şarja taktım. telefona mesaj bile gelmemiş be!
sözlük, bu yalnızlığın tarifi değildir de nedir. sevgiliden ayrılmak tamam da, bir telefon hiç mi çalmaz 9 aydır.
reklam sms lerini bile 4 gözle bekler oldum. offf offf, başımı nerelere vursam, kendimi nerelerden atsam. atsam duyarlar mı ki. demin, sevgilisinden ayrılan genç bir çocuğa akıl verdim, atlatırsın filan diye. aslında kelin ilacı olsa başına. ölsem kimsenin ruhu duymayacak demek ki.
feci efkar yaptım...
özledim...
yalnızım be sözlük!
