"maria puder bana bir ruhum bulunduğunu öğretmişti ve ben de onun, şimdiye kadar rastladığım insanlar arasında ilk defa olarak bir ruhu bulunduğunu tespit ediyordum. muhakkak ki bütün insanların birer ruhu vardı ama birçoğu bunun farkında değildi ve gene farkında olmadan geldikleri yere gideceklerdi. bir ruh ancak bir benzerini bulduğu zaman ve bize, bizim aklımıza, hesaplarımıza danışmaya lüzum bile görmeden, meydana çıkıyordu. biz ancak o zaman sahiden yaşamaya, -ruhumuzla yaşamaya- başlıyorduk."
kurgusu, kimi yerlerde çok hafif de olsa "yeşilçam sineması aksaması" yaratsa da, kürk mantolu madonna yazın sıcağında bile üşütebilme kudretine sahip. her iyi kitapta olduğu gibi, bitince bıraktığı burukluğu toparlamak biraz zor. neyse ki ormanlar var, kağıt olmayı bekleyen bir sürü ağaç var.
