yıllar sonra bu veritabanı hala buralarda olursa ve ben zalim yaşamın penceresinden hayata bakmaya devam eylersem istemeden de olsa burada yazdıklarımı okuma telaşesine düşeceğim. nedeni ise aniden ve amaçsız efkarlanma isteklerim olacak. lakin ben bunları tekrardan okurken gerçekten efkarlanır mıyım bilmiyorum ve emin olmadığım konular hakkında konuşmam.
son sigarasını içen garibanın cebindeki 10 kuruşum ben zamansız harcamalar için nasır tutan ellerin bana dokunmasını bekliyorum ızdırabına dibine vurmuş iken.
insanlar neden şerefe derken kadehlerini tokuşturur diye manasız bir düşünme telaşesine giriştim. günlerden salı idi. sonra şarabın duymak hariç diğer dört duyuya hizmet ettiğini farkettim; koklarız şarabı, bakarız kan kızılına, dokunurz içerken kadehe, koklarız o müthiş bağ bozumu kokusunu ama duyamayız işte. kadehi de bu yüzden tokuştururuz ya tatmin olalım.
pişmanlığın titreyen ellerle kısa mesajlar yazıp, gönder tuşuna basmadan önce defalarca düşünüp tam basarken de sikerim ya deyip mesaj göndermelelerle yaşandığı modern çağlardayız. bazense 160 karaktere bırak pişmanlıı her türlü duygumuzu sığdırıyoruz ki ta götümüze koyayım.
elektrikler kesildiğinde birbirinin suratına bakan lanet bir türüz biz. hala dallarda muz topluyor olsaydık daha dürüst olurduk topluma karşı,aşka karşı..
saplantıları aşka dönüştüğü, alışmanın sevgi olduğunu bilmeyen, duygudan yoksun gençlerin hüküm sürdüğü bir devirdeyiz ki bunu üzülerek söylüyorum. ağız dolusu küfürler geliyor akla ama medenileştik ya kendime saklıyorum hepsini.
mavi önlüklerin beyaz yakalarla bezenlendiği masumiyet çağımızı özlüyorum ben..
