bir ağaç gölgesini istemeden
kimse beni eşkiya saymadan
dağlara büyümesin diye çocuklar
kentler artık yağmurun gözleri olsun diye
matmazel,bu akşam uykunuza düşebilir miyim
bir ağacı kuşlara verip,yaslanıp duvara sigara sarar gibi
küfretmeden ve arkadaşlarım gibi haberlere düşmeden
güneşin yeryüzünden çekilip ateşler içinde gitmesi gibi
matmezel,bu akşam yüzünde dalga gibi kırılabilir miyim
sürgündüm ve cebimde ıslık,
cebimde yaralı su sesleriyle gelmiştim
saatimi yolculuklara kurup elvada demeden
sizde de sürgün düşmemek için
matmazel,en son gurbet ölümse
dünyanın öbür yüzüne gidebilir miyim
yaprakları bile kımıldatmadan
orada,hemen orada elinize bir not tutuşturup
bir devrimci gibi beş dakikadan fazla beklemeden
ama üşümeyesiniz diye yazdan sonra,kıştan evvel,matmazel
herkes sevişirken,bu gece yoksunuz diye ışık gibi sönebilir miyim
sizi sevmek bir intihar saldırısıdır
beyrut'u telaviv'den özlemek gibi
oda dolusu kurumuş gül gül ve rüzgar bırakarak
gözlerinizde mülteci olmamak için yurduma gider gibi
matmazel,bu akşam sabra şatilla'da ölebilir miyim...
camdan süzülen yağmur tanesi gibi hafif
ama taş kadar ağır düşmeden hayatınıza
cama yüzünü yaslamış çocukların nasılsa hüznü
öyle rüzgarımı saklayarak geçiyorsam hayatınızdan
anneme sormadan,babamın ayakkabılarıyla sokağa çıkar gibi
matmazel,yağmur gülüşünüze düşmeden bu akşam ölebilir miyim...
