o son penaltıdan sonra dayımın oturduğu masayı hüngür hüngür ağlarken yıkmak istemesi ve ayakkabı bile giymeden sokağa fırladığım konvoya gittiğimiz tarihi an. unutulur mu hiç tesadüf deselerde tesadüfen yazsakta destanı olsun destan yazmışız sonuçta. bazılakrının hayallerrinin bittiği yerde bizim gerceklerimiz başlar.
