bazen öyle büyüyorum ki, taşıyorum.. taşıyamıyorum üzüntülerimi, hayal kırıklıklarımı, mutsuzluğumu.. umutsuzluğumu.. hep güneş doğacak diye bekliyorum, ama beklemekten de yorgunum. sessizce ağlıyorum hep içimden.. yalanlar, hatalar, ihanet öylesine fazlaydı ki hissettiklerimi bile karmaşıklaştırıyordu. ihanetin bedeli üç hayat mı olmalıydı..
ellerim yeni büyüyor, ama tam sıkıca kavrayamıyor hiçbir umudu. işte öyle bir sırada yalnız kaldım. ve o yalnızlık öylesine işledi ki, hala ne kadar dolduracak şeyler bulsam da, eksiklik hissediyorum. sevilmek, daha fazla sevilmek. sonsuz kez sevilmek istiyorum. hiçbir zaman tam doymuyorum çünkü. hiçbir zaman yeterli değil sevgi.
soluk yüzüme vuran karanlık gölge hiç ayrılmadan devam ediyor benle... ucuz sıradan hayatlarda nefes alıp veriyorum tam olmayı beklerken. ben yaşamayı senden öğrendim. ama devam etmem zorunluluktu.
o her zaman neşeli, heyecanlı, karmaşık hayatında bir gün yerimin olamayacağını bilerek sevdim seni ta en küçükken. ve senin bıraktığın karadelikte tek bir kişiye tutundum. tek bir el yeniden can verdi bana. yeni yaşama sebepleri gösterdi. ışığım oldu. annem oldu, babam oldu, kardeşim oldu, çocuğum oldu, arkadaşım oldu. zorluklarım oldu, ama kolaylıklarım olmadı. her şeyin en zor yolundan geçtim. ayaklarım nasır tuttu engebede yürümekten, yokuşta koşmaktan... gözyaşlarımda yüzdüğüm oldu, hiç kurumayan bir göl gibi.
şimdi paylaşım zamanı... sevmek zamanı... yapabiliyorsam basite indirgemek zamanı... yaşlandım.. ama daha alacak çok yolum var.
seni seviyorum baba. her şeyden vazgeçebilirdim bu hayatta.. ama seni sevmekten asla vazgeçmedim.
ve şimdi beni görüyorsan eğer, seni affettiğimi bilmeni isterim. mutlu olacam. boşluklarım dolacak. çünkü senin yarattığın boşluk sen gidince ortadan kalktı.. ve temiz bir sayfa açıldı. bu da boş, ama yalın.. duygusuz, düşünce olmadan, umutsuzluk ve keder olmadan oluşan boş bir sayfa. buna yazmayı bekliyorum artık.
