evrimsel sürecin insanı getirdiği noktada erkeğe sadece "organizma" olarak bakarsak eğer, oldukça doğru bir önermedir. erkek, içgülerinin gereği olarak mümkün olabildiğince çok dişiyle birlikte olup maksimum sayıda "döl" bırakmak ister. bu temel amaca yönelik elinden geleni ardına koymaz; ama başardıktan sonra da everestin zirvesine ulaşmış dağcı gibi hisseder -everest zirve değildir artık onun için, yeni hedefler bulmak ister- doğal olarak.
ancak günümüzün gelişmişlik seviyesinde (nasıl bir gelişmişlikse artık) ve eğitim, bilgi düzeyinde hiçbirimizin en temel içgüdülerimize yenik düşmememiz gerekir. aslında bilinçli olarak isteyipte, arzularımıza karşı koymamız gerektiği değil söylemek istediğim. örnek vererek açıklamaya çalışayım. eğer ergenlikten yeni çıkmış bir erkek hiçbir kızla birlikte olmamışsa, onun için aşk "bir kadını elde edip cinsel hazza ulaşmak için bir araçtır" çoğu zaman. bir gün hedefine ulaştığında ise yıllarca hedeflediği şeyin aslında çok da önemli olmadığını anlar. ama bu erkek gelişim sürecinde hiçbir baskı altında kalmadan, özgürce ve kademeli olarak karşı cinsle birşeyler paylaşmaya başlasa işte o zaman daha mantıklı düşünebilecek, aşkı sadece bir araç olarak görmeyecek ve bir kızla seviştikten sonra da o kız gözünden düşmeyecektir.
adını ne koyarsak koyalım -aşk, sevgi, saygı- gerçek anlamda karşılıklı hissedilen duygular sevişmeyle falan kaybolmaz kolay kolay.
